ای صـبـا نـکـهـتـی از خـاک رهِ‌ یـــار بـیـار

بـبــر انــدوهِ دل و مــــژده‌ی دلــــدار بـیـار

نـکـتـه‌ی روح‌فـزا از دهــن دوســــت بـگـو

نامـه‌ی خـوش خبـر از عـالَـم اسـرار بـیـار

تا مُـعـطّر کنم از لطف نـسیـم تـو مـشـام

شـمّـه‌ای از نـفـحـات نـفـس یــــــار بـیـار

بـه وفـای تـو کـه خـاک رهِ آن یــــار عـزیـز

بی غبـاری کـــه پـدیـد آیـد از اغـیـار بـیـار

گـَردی از رهـگـذر دوست به کــوریّ رقیب

بـهـر آسـایـش ایـن دیــده‌ی خونـبـار بـیـار

خامی و ساده دلی شیوه‌ی جانبازی نیسـت

خـبــــری از بـَـرِ آن دلــــبــر عــیـّـار بــیـــار

شکرِ آنرا که تـو درعشرتی ای مرغ چمـن

بــه اسیـران قـفـس مــژده‌ی گلـزار بـیـــار

کام جان تلخ شد از صبـر که کردم بی دوست

عـشـوه‌ای زان لب شیـریـن شـکربـار بـیـار

روزگاری‌ست که دل چهره‌ی مقصـود نـدیـد

ساقـیـا ! آن قـــــــــــــــدحِ آیـنـه‌کردار بـیـار

دلق‌حـافـظ به چه ارزد؟به می‌اش رنگین کن

وانـگهش مست و خراب از سـرِ‌ بـازار بـیـار