چقدر آرام می نوازی ساز درونم را
و چه پر احساس می نوازی ...
و چقدر خوب می شد این نوای
آرامشبخش را همه می شنیدند
و می دیدند آنرا با چشم درون و
می شنیدند با گوش جان ...
ولی افسوس ...کسی نمی شنود
و کسی هم نمی بیند ...
می نوازیم و سرشارم می کنی از خود
و تنها تو را دارم که نوازنده جانی
ساز جانم را با مضراب های حضورت می نوازی
و پیمانه ام را پر می کنی از حس حضور و نفس های نگاه ...
و آهنگی از جنس نیاز و من و ناز تو ...

سکوت را دوست دارم
چون هدیه اش به من درک حضور توست
سکوت را دوست دارم
چون تو سکوتی
که آرام آرام میایی
و دستانت را میان دستان سردم می گذاری
و نوازش می کنی موهای پریشانم را
همیشه سکوت را دوست دارم
چون در آن لحظات منتظرت هستم
منتظر لبخند زیبا و آرامشبخشت